آنچه در معدن یورت در استان گلستان اتفاق افتاد و بیش از سی نفر از کارگران این معدن را قربانی و بیش از هفتاد نفر آنان را مصدوم کرد، یک حادثه نبود. یک جنایت آشکار بود. اینرا رسانه های حکومتی اعتراف کرده اند. گفته اند معدن ناامن بوده، تجهیزات ایمنی نداشته، تونل هایش یکطرفه بوده و راه خروج دیگری نداشته است. اعتراف کرده اند که به اعتراضات مکرر معدنچیان توجه نکرده اند برعکس آنها را تهدید به اخراج کرده اند. و این جنایت صاحب دارد. مسببینی دارد. باید کل جامعه علیه این جنایت و مسببین آن بلند شود و با معدنچیان و خانواده هایشان اعلام همبستگی کند.
صاحبان معدن که طبق اعترافات رسانه های حکومتی از نهادهای بالای حکومت بوده اند از جمله مسببین این جنایتند که بقول کارگران معدن فقط و فقط به فکر پول و سود بوده اند و کارگران معترض را به اخراج تهدید کرده اند. اما مسبب واقعی این جنایت کل حکومت است. سهل انگاری نسبت به ایمنی محیط کار که آنهم فقط یقه کارفرما را نمیگیرد گوشه کوچکی از مساله است. مسئول اصلی اینهمه ناامنی و بی حقوقی کل این نظام است. آنهایی که قانون میگذرانند و کارگر را از حق تشکل و اعتراض محروم میکنند، ارگانهایی که به شکایات کارگران رسیدگی نمیکنند، سیستم قضایی که با شکایت کارفرماهای مفتخور کارگران معترض را به دادگاه و زندان میکشاند، وزارتخانه هایی که به ایمنی محیط کار توجهی ندارند و سود سرمایه داران را بر جان کارگر مقدم میشمارند، مجلسی که محکم پشت سرمایه داران حریض و بیرحم را گرفته است و قانون پشت قانون علیه کارگر وضع میکند. نظامی که میلیارد میلیارد صرف مسجد و امامزاده و مقامات و آیت الله ها و صرف جنایتکاران اسلامی در کشورهای دیگر میکند، و یا صرف زندان و سیستم قضایی اش میکند تا مدام کارگران و مردم معترض را به دادگاه و زندان بکشاند. نظامی که حتی نسبت به پرداخت چندرغاز حقوقی که خود تصویب کرده است هم مسئولیتی بعهده نمیگیرد و حتی یکبار جانب کارگران را نمیگیرد. کل این نظام عامل اصلی این جنایت و کلیه جنایاتی است که هر روز در کارخانه ها و مراکز کار اتفاق می افتد.
روزی نیست که کارگری در معدنی مدفون نشود یا از داربستی و یا به چاهی سقوط نکند و یا در کارخانه ای در آتش سوزی جانش را و یا سلامتی اش را از دست ندهد. این وضع را باید جایی خاتمه داد. فاجعه معدن یورت میلیون ها نفر در سراسر کشور را در سوگ عمیقی فرو برده است. این سوگ و این خشم و نفرت را باید به نیرویی برای مقابله با نظامی که مسبب اینهمه ظلم و ستم در حق اکثریت زحمتکش این جامعه است، تبدیل کرد.
حزب کمونیست کارگری صمیمانه به خانواده های کارگران جانباخته و کلیه مردم آزاده تسلیت میگوید و یاد جانباختگان این فاجعه بزرگ را گرامی میدارد. این واقعه را باید به تحکیم همبستگی در سراسر کشور با معدنچیان یورت و خانواده هایشان تبدیل کرد. نه تنها از تشکل های کارگری بلکه از معلمان و بازنشستگان، از کارگران کلیه مراکز کارگری در استان گلستان و در سراسر کشور، از نهادهای مختلف دانشجویی، نهادهای مدافع حقوق کودک و محیط زیست، مدافعین حقوق زن و مبارزین علیه اعدام، نهادهای دفاع از زندانیان سیاسی و نویسندگان و هنرمندان و ورزشکاران و غیره انتظار میرود که با معدنچیان یورت و خانواده هایشان اعلام همبستگی کنند. جا دارد در همه شهرها در بزرگداشت معدنچیانی که جان باختند مراسم برگزار کرد، در میادین شهرها گل گذاشت، پیام های همبستگی داد و یا با ابتکارات دیگری درمورد این واقعه کاری کرد.
صاحبان معدن که طبق اعترافات رسانه های حکومتی از نهادهای بالای حکومت بوده اند از جمله مسببین این جنایتند که بقول کارگران معدن فقط و فقط به فکر پول و سود بوده اند و کارگران معترض را به اخراج تهدید کرده اند. اما مسبب واقعی این جنایت کل حکومت است. سهل انگاری نسبت به ایمنی محیط کار که آنهم فقط یقه کارفرما را نمیگیرد گوشه کوچکی از مساله است. مسئول اصلی اینهمه ناامنی و بی حقوقی کل این نظام است. آنهایی که قانون میگذرانند و کارگر را از حق تشکل و اعتراض محروم میکنند، ارگانهایی که به شکایات کارگران رسیدگی نمیکنند، سیستم قضایی که با شکایت کارفرماهای مفتخور کارگران معترض را به دادگاه و زندان میکشاند، وزارتخانه هایی که به ایمنی محیط کار توجهی ندارند و سود سرمایه داران را بر جان کارگر مقدم میشمارند، مجلسی که محکم پشت سرمایه داران حریض و بیرحم را گرفته است و قانون پشت قانون علیه کارگر وضع میکند. نظامی که میلیارد میلیارد صرف مسجد و امامزاده و مقامات و آیت الله ها و صرف جنایتکاران اسلامی در کشورهای دیگر میکند، و یا صرف زندان و سیستم قضایی اش میکند تا مدام کارگران و مردم معترض را به دادگاه و زندان بکشاند. نظامی که حتی نسبت به پرداخت چندرغاز حقوقی که خود تصویب کرده است هم مسئولیتی بعهده نمیگیرد و حتی یکبار جانب کارگران را نمیگیرد. کل این نظام عامل اصلی این جنایت و کلیه جنایاتی است که هر روز در کارخانه ها و مراکز کار اتفاق می افتد.
روزی نیست که کارگری در معدنی مدفون نشود یا از داربستی و یا به چاهی سقوط نکند و یا در کارخانه ای در آتش سوزی جانش را و یا سلامتی اش را از دست ندهد. این وضع را باید جایی خاتمه داد. فاجعه معدن یورت میلیون ها نفر در سراسر کشور را در سوگ عمیقی فرو برده است. این سوگ و این خشم و نفرت را باید به نیرویی برای مقابله با نظامی که مسبب اینهمه ظلم و ستم در حق اکثریت زحمتکش این جامعه است، تبدیل کرد.
حزب کمونیست کارگری صمیمانه به خانواده های کارگران جانباخته و کلیه مردم آزاده تسلیت میگوید و یاد جانباختگان این فاجعه بزرگ را گرامی میدارد. این واقعه را باید به تحکیم همبستگی در سراسر کشور با معدنچیان یورت و خانواده هایشان تبدیل کرد. نه تنها از تشکل های کارگری بلکه از معلمان و بازنشستگان، از کارگران کلیه مراکز کارگری در استان گلستان و در سراسر کشور، از نهادهای مختلف دانشجویی، نهادهای مدافع حقوق کودک و محیط زیست، مدافعین حقوق زن و مبارزین علیه اعدام، نهادهای دفاع از زندانیان سیاسی و نویسندگان و هنرمندان و ورزشکاران و غیره انتظار میرود که با معدنچیان یورت و خانواده هایشان اعلام همبستگی کنند. جا دارد در همه شهرها در بزرگداشت معدنچیانی که جان باختند مراسم برگزار کرد، در میادین شهرها گل گذاشت، پیام های همبستگی داد و یا با ابتکارات دیگری درمورد این واقعه کاری کرد.
باید دولت را تحت فشار قرار داد که:
۱- آمار دقیق و نام و مشخصات و عکس های قربانیان، و مجروحین این حادثه را در تلویزیون و روزنامه هایش منعکس کند و با کارگران معدن و نمایندگانشان و خانواده های کارگران مرتبا مصاحبه شود تا جامعه مستقیما از زبان آنها حقایق مربوط به این معدن و ظلم و ستمی که در طول سالیان طولانی بر کارگران رفته است را بشنود.
۲- آخرین امکانات پزشکی را برای مداوای کارگران مصدوم بکار گیرد و بطور منظم وضعیت آنها را به مردم گزارش کند.
۳- به خانواده های جانباختگان و مصدومین این حادثه غرامت بدهد. هیچ مبلغی جای خالی کارگران جانباخته را پر نخواهد کرد ولی زندگی خانواده هایشان باید از هر نظر تامین شود.
۴- صاحبان معدن و مقامات و مسئولین ارگانهای حکومتی که در اثر بی توجهی و سهل انگاری آنها این فاجعه و این جنایت رخ داده است به مردم معرفی شوند و مورد محاکمه قرار گیرند.
۵- پیشرفته ترین تسهیلات و استانداردهای ایمنی و امداد رسانی در معدن یورت و همه معادن در ایران زیر نظر نمایندگان منتخب کارگران بکار گرفته شود.
۶- حقوق عقب افتاده و بیمه کارگران فورا و بطور کامل پرداخت شود و تا زمانی که کارگران بیکار میمانند حقوق کامل آنها پرداخت شود.
۷- کارفرماها و مسئولین ارگانهایی که معدنچیان معترض را اخراج کرده اند، به جامعه معرفی شوند و به کارگران اخراجی غرامت کامل داده شود.
روز ۱۳ اردیبهشت در تاریخ جنایت صاحبان سرمایه و حکومت اسلامی ثبت خواهد شد و همیشه در یاد کارگران و مردم خواهد ماند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر