مقررات سازمان ملل متحد برای حمایت از نوجوانانی که از آزادی خود محروم شده اند مصوب قطعنامه ١١٣/۴۵ مورخ ١۴ دسامبر ١٩٩٠ مجمع عمومی

اول ـ جنبه های بنیادی

 ١ـ نظام دادگستری نوجوانان باید از حقوق و ایمنی نوجوانان پشتیبانی و از رفاه و سلامت جسمی و روانی آنان حمایت کند. از حـبس باید به عنوان آخرین راه چاره استفاده کرد .

 ٢ـ نوجوانان فقط باید مطابق با اصول و روشهای تعیین شده در این مقـررات و مقـررات مربـوط بـه حـداقل ضـوابط سـازمان ملـل متحـد (مقررات پکن) از آزادی خود محروم شوند. محروم کردن نوجوان از آزادی باید آخرین راه چاره و برای کمتـرین زمـان لازم باشـد و بایـد بـه موارد استثنایی محدود شود. زمان حبس باید به وسیله مقام قضایی، بـدون بـه خطـر انـداختن امکـان آزادی زودهنگـام نوجـوان تعیـین شود.

٣ـ هدف این مقررات، تعیین حداقل ضوابط بـرای محافظـت از نوجوانـانی اسـت کـه از آزادی خـود در تمـامی اشـکال محـروم شـده انـد، ضوابطی سازگار با آزادیهای بنیادی و حقوق بشر، و با توجه به خنثی کردن آثار زیانبارکلیه انواع بازداشـت و بـرای تشـویق و تقویـت همگرایی و تلفیق آنان در جامعه، که مورد قبول سازمان ملل متحد باشد .

۴ .این مقررات باید بیطرفانه، بدون تبعیض ناشی از نژاد، رنگ، جنسیت، سن، زبان، دین، ملیت دیدگاههای سیاسی یـا دیـدگاههـای دیگر، عقاید یا اصول فرهنگی،مال و دارایی، موقعیت ناشی از ولادت یا خانواده، منشا و خاستگاه قومی یا اجتماعی، و معلولیت اجـرا شود. به عقاید و روشهای دینی و فرهنگی و مفاهیم اخلاقی نوجوانان باید احترام گذاشته شود.

۵ ـ این مقررات تدوین شده اند تا به عنوان ضوابط مناسب و راهگشا برای مراجعه و تشویق و راهنمایی افرادی حرفهای که در مـدیریت نظام دادگستری برای نوجوانان مشارآت دارند، مفید واقع شوند .

۶ ـ متن این مقررات به زبان مادری پرسنل فعال در زمینه دادگستری نوجوانان باید به سهولت در اختیـار آنـان باشـد. نوجوانـانی کـه بـا زبان کارآنان محل بازداشت آشنایی کافی ندارند بایـد حـق داشـته باشـند هنگـام ضـرورت از خـدمات رایگـان متـرجم، بـه ویـژه هنگـام معاینات پزشکی و تهیه گزارشها و اقدامات انضباطی برخوردار شوند .

٧ـ هر جا مناسب باشد، کشورها باید این مقررات را در مجموعه قوانین خود تلفیق کنند یا مجموعه قوانین خـود را براسـاس آن اصـلاح کنند و برای جلوگیری از نقض آنها تدابیر موثر، از جمله پرداخت غرامت هنگام وارد آمدن جراحـاتی بـه نوجوانـان، اتخـاذ کننـد. کشـورها باید براجرای این مقرارت نظارت کنند .

٨ ـ مسئولان ذیصلاح باید مدام در صدد افزایش آگاهی مردم در این زمینه باشند که مراقبت از نوجوانان بازداشـت شـده و تـدارک بـرای بازگشت آنان به اجتماع، خدمت اجتماعی بسیار مهمی است، و به ایـن منظـور بـرای تشـویق تمـاسهـای مسـتقیم بـین نوجوانـان و جامعه محلی باید فعالانه اقدام شود .

٩ـ هیچ جزیی از این مقررات نباید چنان تعبیر و تفسیر شود که مانع از اجرا و کاربرد سایر اسناد و ضوابط مربوطه سازمان ملل و حقوق بشر شود، که به وسیله جامعه بین المللی به رسمیت شناخته شده اند، و بـرای تضـمین ایـن حقـوق، مراقبـت و حمایـت از نوجوانـان، کودکان و کلیه جوانان مناسبتر هستند .

١٠ـ در صورتی که در اجرای عملی مقررات ویژه درج شده از ابتدا تا پایان قسمتهای دوم تا پنجم، هر تضادی با مقـررات درج شـده در قسمت کنونی وجود داشته باشد، پیروی از این قسمت ضرورت دارد . دوم ـ شمول و کاربرد این مقررات

١١ـ برای نیات و هدفهای این مقررات، تعاریف زیر باید اعمال شود:

(الف) نوجوان هر شخص زیر ١٨ سال است. این سنی است که آمتر از آن نباید اجـازه داد کـودک از آزادی محـروم شـود مگـر ایـن کـه قانون تعیین آرده باشد.(ب) محروم کردن از آزادی یعنی هر شکل از بازداشت یا حبس یا قرار دادن شخص در محیط بازداشت عمومی یا خصوصی، به دستور هر مقام قضایی، اداری یا مقام عمومی دیگر، به طوری که این شخص مجاز نباشد به خواسته خود آنجا را ترک کند .

١٢ـ محروم کردن از آزادی باید در شرایط و موقعیتی انجام شودکه احترام به حقوق بشر نوجوانان را تضمین کند. برخورداری از برنامه ها و انجام فعالیتهای مفید که به تقویت و حفظ سلامت و عزت نفس، پرورش حس مسئولیت و تشویق دیدگاهها و مهارتهایی کـه بـه نوجوانان بازداشت شده در زندانها، کمک خواهد کرد استعدادهای بالقوه خود را به عنوان اعضای اجتماع توسـعه دهنـد، بایـد تضـمین شود.

١٣ـ نوجوانانی که از آزادی خود محروم شدهانـد بـه هـیچ دلیـل مربـوط بـه موقعیـت خـود نبایـد از حقـوق مـدنی، اقتصـادی، سیاسـی، اجتماعی و فرهنگی خود، که براساس حقوق ملی یا بین الملل استحقاق برخورداری از آنها را دارند، و آنهایی که با محرومیت از آزادی سازگار است، محروم شوند .

١۴ـ حمایت از حقوق فردی نوجوانان با توجه ویژه به مشروعیت اجرای مقررات بازداشت باید به وسیله مقـام ذیصـلاح تضـمین شـود، و در همان حال هدفهای مربوط به همگرایی و یکپارچگی اجتماعی باید با بازرسیهای منظم و انجام سایر تـدابیر کنترلـی، براسـاس ضوابط بین المللی، قوانین و مقررات ملی، که به وسیله نهادی آه به موقع و بـه طـور شایسـتهای تشـکیل شـده و مجـاز بـه بازدیـد از نوجوانان است و به سازمان زندان تعلق ندارد، تحقق یابد .

١۵ـ این مقررات به همـه انـواع و اشـکال تاسیسـات بازداشـت کـه در آنهـا نوجوانـان از آزادی خـود محـروم هسـتند، مربـوط مـیشـود. بخشهای اول، دوم، چهارم و پنجم این مقررات به کلیه تاسیسات بازداشت و زندان آه در آنها نوجوانان بازداشت میشـوند، و بخـش سوم به ویژه به نوجوانان تحت توقیف یا در انتظار محاآمه مربوط میشود .

١۶ـ این مقررات باید در چارچوب شرایط اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی موجود در هر کشور عضو اجرا شود. سوم ـ نوجوانان تحت توقیف یا در انتظار محاکمه

١٧ـ نوجوانانی که تحت توقیف یا در انتظار محاآکمه «( محاکمه نشده») نگهداری میشوند، بیگناه محسوب میشوند و باید با آنان بـه عنوان افراد بیگناه رفتار شود. از بازداشت پیش از محاکمه باید تا حد امکان اجتناب و به شرایط استثنایی محدود شود. بنابر این، باید از همه تلاشها برای استفاده از روشهای دیگر استفاده آرد. باوجود این وقتی از بازداشت پیشگیرانه استفاده میشود، دادگاه هـای نوجوانان و نهادهای تحقیقاتی باید بیشترین اولویت را برای تسریع رسیدگی به چنین پروندهها قائل شوند تا کوتاهترین زمان بازداشـت ممکن تضمین شود. بازداشت شدگان محاکمه نشده باید از نوجوانان محکوم شده جدا نگهداشته شوند .

١٨ـ شرایطی که نوجوان محاکمه نشده در آن نگهداری میشود، باید بـا مقـررات تعیـین شـده در زیـر، بـا مفـاد اضـافی ویـژه، چنانچـه ضروری و مناسب باشد، با توجه به مقتضیات فرض بیگناهی، زمان بازداشت و موقعیت و شرایط قانونی نوجوان، سـازگار باشـد. ایـن مفاد باید شامل موارد زیر باشند، اما نباید الزاما محدود به آنها باشد : (الف) نوجوانان باید حق استفاده از وکیل حقوقی را داشته و هر جا کـه چنـین کمکـی موجـود باشـد، بتواننـد متقاضـی آمـک حقـوقی رایگان شوند، و به طور منظم با مشاوران حقوقی خود ارتباط داشته باشند. عدم افشا و محرمانه بـودن چنـین ارتباطـاتی بایـد تضـمین شود؛ (ب) برای نوجوانان، در صورت امکان، باید امکانات کار کردن، با دریافت دستمزد، و ادامه تحصیل یا کارآموزی، فراهم شود اما نبایـد وادار به انجام این کارها شوند. کار، تحصیل یا کارآموزی نباید موجب ادامه بازداشت شود؛ (ج) نوجوانان باید مطالب و وسایلی برای سرگرمی و تفریح خـود، بـه گونـه ایکـه بـا مصـالح اجـرای عـدالت سـازگار باشـد، دریافـت و نگهداری کنند.

چهارم ـ مدیریت تاسیسات نگهداری نوجوانان

 الف ـ سوابق

١٩ ـ همه گزارشها، از جمله سوابق حقوقی، سوابق پزشکی و سوابق برنامه ها و دعـاوی انضـباطی، و کلیـه اسـناد دیگـر مربـوط بـه شکل، محتوا و جزئیات رفتار، باید در پرونده انفرادی محرمانه نگهداری شود، پروندهای که آخرین اطلاعات در آن منعکس باشد، فقط در دسترس اشخاص مجاز گذاشته شود و چنان طبقه بندی شده باشد که به سهولت قابل دسترسی باشد. در صورت امکان هر نوجـوان (زندانی) باید حق اعتراض به هر موضوع یا نظری که در پروندهاش نوشته شده داشته باشد تا امکان تصحیح مطالب غیردقیق، بیپایه یا ناعادلانه موجود باشد. به منظور اعمال این حق، باید روشهایی وجود داشته باشد که اجازه دهـد شـخص ثالـث مناسـب در صـورت تقاضا به پرونده دسترسی و امکان مطالعه مطالب آن را داشته باشد. بـه محـض آزادی، سـوابق نوجوانـان بایـد مهـر و مـوم و در زمـان مناسب حذف و نابود شود .

٢٠ – هیچ نوجوانی نباید بدون حکم بازداشت معتبر از مقام قضایی، اداری یا مقام دولتی دیگـر در هـیچ مرکـز بازداشـت پذیرفتـه شـود. جزئیات چنین حکمی باید بلافاصله در دفتر آن مرکز ثبت شود. هیچ نوجوانی نبایـد در هـیچ مرکـزی کـه در آن چنـین دفتـر ثبتـی وجـود ندارد، بازداشت شود . ب ـ ورود، ثبت، جابه جایی و نقل و انتقال

٢١ ـ در هر جایی که نوجوانان بازداشت میشوند، سابقهای کامل و مطمئن از اطلاعات زیر باید درباره هر نوجوان وارد شـده، نگهـداری شود: (الف) اطلاعات درباره هویت نوجوان فوق؛ (ب) حقیقت بازداشت و دلایل و مقام دستوردهنده آن؛ (ج) روز و ساعت ورود، انتقال و آزادی (د) جزئیات مربوط به اطلاع دادن موضوع به والدین و اولیا درباره هر ورود، انتقال یا آزادی نوجوان تحت مراقبت آنان در زمان بازداشت؛ (هـ) جزئیات مربوط به مشکلات شناخته شده جسمی و روانی، از جمله سوءاستفاده از مواد مخدر و الکل.

٢٢ـ اطلاعات مربوط به ورود، محل نگهداری، انتقال و آزادی باید بدون تاخیر به والدین و اولیا یا اقوام نزدیک نوجوان مربوطه داده شود .

٢٣ ـ به محض امکان پس از ورود، گزارشهای کامل و اطلاعات مربوط به موقعیت و شرایط شخصی هرنوجـوان بایـد تهیـه و بـه مـدیریت زندان تحویل داده شود .

٢۴ـ هنگام ورود، به همه نوجوانان باید نسخهای از مقررات حاکم بر بازداشتگاه و شرحی مکتوب از حقوق و تعهدات آنان به زبـانی که  بتوانند درک کنند، همراه با نشانی مسئولان ذیصلاح برای دریافت شکایات و همچنین کارگزاریها و سازمانهـای عمـومی و خصوصـی که کمک حقوقی ارائه میدهند، داده شود. برای نوجوانانی که بیسواد هستند یا زبـان بـه شـکل مکتـوب را درک نمـیآننـد، اطلاعـات فوق باید به روشی به آنان داده شود که بتوانند کاملا آنها را درک کنند .

٢۵ـ به همه نوجوانان برای درک مقررات حاآم برسازمان داخلی محل بازداشـت، هـدف هـا و روشهـای مراقبـت ارائـه شـده، الزامـات و شیوههای انضباطی، سایر روشهای مجاز برای آسب اطلاعات و طرح شکایات و کلیه مسائل مشابه دیگری که لازم است تا بتواننـد حقوق و تعهدات خود را در طول بازداشت به طور کامل درک کنند ،باید کمک شود .

٢۶ـ حمل و نقل نوجوانان باید با هزینه مدیریت (زندان) در وسایل نقلیه دارای تهویه و نورکافی، در شرایطی انجـام شـود آـه بـه هـیچ وجه آنان را در معرض دشواری یا اهانت قرار ندهد. نوجوانان نباید با زور از زندانی به زندان دیگر منتقل شوند . ج ـ طبقه بندی و تعیین جا

٢٧ـ به محض امکان پس از لحظه ورود به زندان، با هر نوجـوان بایـد مصـاحبه و گفتگـو، و گـزارش مربـوط بـه مسـائل روحـی و روانـی و اجتماعی او برای شناسایی هر عامل مربوط به نوع و میزان مراقبت و برنامه ویژه مورد نیاز نوجوان (بازداشـت شـده) تهیـه شـود. ایـن گزارش، همراه با گزارش پزشکی که این نوجوان را هنگـام ورود معاینـه کرده ، بایـد بـرای تعیـین مناسـبتـرین جـا بـرای وی در داخـل بازداشتگاه و نوع و میزان مراقبت و برنامه ویژهای که برای او لازم است و باید انجام شود، بـه مـدیر زنـدان تسـلیم شـود. هرگـاه رفتـار ویژهای برای ترمیم و توانبخشی لازم باشد، و مدت اقامـت در بازداشـتگاه اجـازه دهـد، کارآنـان آمـوزش دیـده بازداشـتگاه بایـد برنامـه

مکتوب انفرادی برای رفتار با نوجوان تهیه کنند که هدفهای این رفتار و روشها و چارچوب زمانی، مراحل و تاخیرهایی که بـا توجـه بـه آنها باید به هدفهای فوق دست یافت در آن مشخص شده باشد . ٢٨ـ بازداشت نوجوانان فقط با در نظر گرفتن کامل نیازهای ویژه، موقعیت و مقتضیات خاص آنـان برحسـب سـن، شخصـیت، جنسـیت، نوع خلاف، و همچنین سلامت جسمی و روانی آنان انجام و حفاظـت از آنـان در برابـر تـاثیرات زیانبـار و موقعیـتهـای خطرنـاک تضـمین شود. ضابطه اصلی برای جداسازی گروههای متفـاوت نوجوانـان محـروم از آزادی خـود، بایـد ارائـه بهتـرین نـوع مراقبـت مناسـب بـرای نیازهای ویژه افراد مربوطه و حفاظت از شرافت، حیثیت و امنیت جسمی، روانی و اخلاقی آنان باشد .

٢٩ـ نوجوانان در کلیه مراکز بازداشت باید از بزرگسالان جدا باشند، مگر این که عضـو یـک خـانواده باشـند. تحـت شـرایط آنتـرل شـده، ممکن است بتوان نوجوانان را بـه عنـوان بخشـی از یـک برنامـه ویـژه که مفیـد بـودن آن بـرای نوجوانـان مربوطـه نشـان داده شـده، بـا بزرگسالانی که به دقت انتخاب شده اند، در یک قسمت قرار داد .

٣٠ـ مراکز بازداشت باز برای نوجوانان باید ایجاد شود. مراکز بازداشت باز، مراکزی بدون تدابیر امنیتی یا حداقل تدابیر امنیتـی هسـتند. جمعیت چنین مراکزی باید تا حد امکان بسیار کم باشد. تعداد نوجوانان بازداشت شده در مراکز بسته باید آنقـدر کـم باشـد کـه امکـان رفتار فردی با آنان وجود داشته باشد. مراآز بازداشت برای نوجوانان باید غیرمتمرکز (فاقد قدرت متمرکز) بـوده و انـدازه آن چنـان باشـد که دسترسی و تمـاس بـین نوجوانـان و خـانوادههـای آنـان تسـهیل شـود. مراکـز بازداشـت در مقیـاس کوچـک، بایـد ایجـاد و در محـیط اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی جامعه ادغام شود . د ـ مسکن و محیط فیزیکی

٣١ـ نوجوانان محروم از آزادی خود، حـق دارنـد از مراکـز و خـدماتی برخـوردار باشـند کـه تمـام نیازهـای بهداشـتی و شـرافت و منزلـت انسانی آنان را تامین کند .

٣٢ـ طرح مراکز بازداشت برای نوجوانان و محیط فیزیکی آن باید با توجه لازم به نیاز نوجوان برای داشـتن حـریم خصوصـی، محـرکهـای حسی، امکانات برای معاشرت با همسالان و مشارکت در ورزشها، حرآکت جسمی و فعالیتهای اوقات فراعـت بـا هـدف بازگردانـدن نوجوان به زندگی عادی از طریق رفتار در بازداشتگاه، مطابقت داشته باشد. طرح و ساختار مراکز بازداشت نوجوانان بایـد چنـان باشـد که خطر آتشسوزی را به حداقل برساند و تخلیه امن از ساختمان آن را تضمین کند. برای تضمین امنیت نوجوانان، مرکز بازداشـت بایـد سیستم هشداردهنده موثر حریق داشته باشد و همچنین تمرینهای رسمی و مشقی برای مقابله با موارد آتشسوزی انجام گیـرد. مراکز بازداشت نباید در محلهایی قرار داشته باشد که در آنجا خطرهـای بهداشـتی شـناخته شـده یـا مخـاطرات دیگـر وجـود داشـته باشد .

٣٣ـ محل خواب باید معمولا شامل گروه کوچک خوابگاه ها یا اتاق های خواب فردی با در نظر داشتن معیارهای محلـی، باشـد. در طـول ساعات خواب باید برتمام خوابگاهها، از جمله اتاقهای فردی و خوابگاههای گروهـی، بـرای تضـمین حمایـت از هـر نوجـوانی، بـه طـور نامحسوس و آرام نظارت به عمل آید. به هر نوجوانی باید، براساس ضوابط محلی یا ملی رختخواب جداگانه و کافی تحویـل گـردد، کـه هنگام تحویل باید پاکیزه باشد، به خوبی نگهداری شود، و برای تضمین پاکیزگی به طور مرتب تعویض شود

. ٣۴ـ تاسیسات بهداشتی باید درجایی مناسب قرار داشته و دارای تعداد و ضوابط کافی باشد به طوری که هر نوجوانی بتواند نیازهای جسمی خود را، چنان که باید، در خلوت و به روشی پاکیزه و متناسب برطرف کند .

٣۵ـ داشتن وسایل شخصی از عناصر اصلی حق برخورداری از حریم خصوصی است و بـرای آسـودگی روانـی نوجـوان ضـروری اسـت . حق هر نوجوان به داشتن وسایل شخصی و داشتن امکانات کافی برای نگهداری آنها باید به طور کامل شناخته شده و محترم باشـد. وسایل شخصی که نوجوان نمیخواهد آنها را حفظ آند یا ضبط میشوند باید در جایی امن نگهداری شوند. فهرسـتی از آنهـا بایـد بـه امضای نوجوان برسد. برای نگهداشتن آنها در شرایط خوب باید اقدام شود.کلیه چنین وسایل یا پول باید هنگام آزادی به نوجـوان پـس داده شود، به استثنای مواردی که نوجوان اجازه داشته پول را خـرج کنـد یـا وسـایل خـود را بـه بیـرون از زنـدان بفرسـتد. اگـر نوجـوانی دارویی دریافت کند یا معلوم شود دارویی دارد، پزشک مرکز باید درباره استفاده از آن تصمیم بگیرد.

۶ـ نوجوانان تا حد امکان باید حق داشته باشند از پوشاک شخصی خود استفاده کنند. مراکز بازداشت باید اطمینـان حاصـل کننـد هـر نوجوان پوشاک شخصی مناسب آب و هوای فصل و کافی برای تضمین سلامت خود داشته باشد و لباس او به هیچ وجه تحقیرآمیز یـا موهن نباشد. نوجوانانی که به هر علتی از مرکزی خارج میشوند یا آنجا را ترک میکنند باید اجازه داشته باشند لباس شخصی خود را بپوشند .

٣٧ـ هر مرکز بازداشت باید تضمین کند هر نوجوانی غذایی دریافت کند که به نحو مناسبی آماده شده و در زمان هـای معمـولی صـرف غذا و با کمیت وکیفیتی عرضه شود کـه از نظـر ضـوابط علـم تغذیـه، بهداشـت و سـلامت و، تـا حـد امکـان، الزامـات دینـی و فرهنگـی رضایتبخش باشد. آب آشامیدنی سالم باید در هر زمان در دسترس هر نوجوانی باشد . هـ آموزش و پرورش، آموزش حرفهای و کار

٣٨ـ هر نوجوان در سن تحصیل اجباری حق دارد از آموزش و پرورش مناسب با نیازها و تواناییهای خود که بـرای آمـاده کـردن او بـرای بازگشت به اجتماع طراحی شده، برخوردار شود. چنین آموزشی باید در خارج از مرکز بازداشت، در صورت امکان در مـدارس جامعـه و، در هر صورت به وسیله معلمان با صلاحیت و برنامه های درسی منطبق با نظام آموزشی کشور ارائه شود تا جوانان پس از آزادی بدون دشواری بتوانند به آموزش خود ادامه دهند. مدیریت مراکز بازداشت باید به آموزش نوجوانان با اصل و نسب خارجی یـا نوجوانـان دارای نیازهای فرهنگی یا قومی ویژه توجه ویژه مبذول دارد. نوجوانانی که بیسواد هستند یا دشواریهای شناختی یـا آموزشـی دارنـد بایـد حق برخورداری از آموزش و پرورش ویژه داشته باشند.

٣٩ـ به نوجوانانی که سن آنان بیشتر از سن تحصیلات اجباری است و مایلند بـه تحصـیل خـود ادامـه دهنـد بایـد اجـازه داده و تشـویق شوند چنین کنند و هر تلاشی باید به عمل آید تا امکان دسترسی آنان به برنامه های مناسب آموزشی فراهم شود.

۴٠ـ در دیپلم یا مدرک آموزشی دیگری که هنگام بازداشت نوجوانان به آنان اعطا میشود به هـیچوجـه نیایـد اشـاره شـود وی زنـدانی بوده است.

۴١ـ هر مرکز بازداشت باید امکان دسترسی به کتابخانه را که کتابهای آموزشی و سرگرم کننده کـافی و نشـریات مناسـب نوجوانـان داشته باشد فراهم سازد و نوجوانان باید تشویق و قادر به استفاده کامل از آنها شوند .

۴٢ـ هر نوجوانی باید حق داشته باشد کارهایی را آموزش ببیند که احتمال دارد وی را برای اشتغال آینده آماده کند .

۴٣ـ نوجوانان، با توجه لازم به گزینش حرفه ای مناسب و توجه به الزامـات مـدیریت زنـدان، بایـد بتواننـد نـوع کاری را انتخـاب کنـد که دوست دارند انجام دهند .

۴۴ـ کلیه ضوابط ملی و بین المللی مربوط به کارکودک و کارگران جوان باید درباره نوجوانان محروم از آزادی خود اعمال شود .

۴۵ـ هر جا ممکن باشد، باید برای نوجوانان امکان انجام کار با دستمزد، در صورت امکان در داخل جامعه محلی، به عنوان مکملی برای آموزش حرفهای فراهم شود تا هنگامی که به جوامع خود باز میگردند،امکان یافتن کار مناسب برای آنان افزایش یابد. نوع آار باید بـه گونه ای باشد که تحت چنان آموزشهایی قرار گیرندکه پس از آزادی برای نوجوانان مفید باشد. سازمان و روشهای کار ارائه شده در مراکز بازداشت باید تا حد امکان شبیه کار مشابه در جامعه باشد تا نوجوان را برای شرایط زندگی و کار معمولی آماده کند .

۴۶ـ هر نوجوانی که کاری انجام میدهد باید حق گرفتن دستمزد منصفانه داشته باشد. علائق نوجوانان و آموزش حرفـهای آنـان نبایـد تابع منافع مرکز بازداشت یا شخص ثالثی باشد. قسمتی از درآمدهای نوجوان باید معمولا در صندوق پسانـداز آنـار گذاشـته شـود تـا هنگام آزادی در اختیار او گذاشته شود. نوجوان باید حق داشته باشد از بقیه درآمد خود برای خرید وسـایل مـورد نیـاز خـود یـا پرداخـت خسارت به قربانی خلاف خود یا ارسال برای خانوادهاش یا اشخاص دیگر در خارج از مرکز بازداشت استفاده کند . 

و ـ تفریح و سرگرمی

۴٧ـ هر نوجوانی باید حق داشته باشد از مقدار مناسبی زمان برای ورزش روزانه، در فضای باز، هر وقت هوا اجازه دهد، اسـتفاده آنـد و در طول این زمان آموزش جسمی و تفریحی مناسب معمولا باید ارائـه شـود. فضـا، تاسیسـات و تجهیـزات بـرای ایـن فعالیـت هـا بایـد

فراهم باشد. هر نوجوانی باید زمان اضافی برای فعالیتهای آزاد روزانه داشته باشد،کـه بخشـی از آن بایـد،اگـر نوجـوان بخواهـد، بـه آموزش مهارت هنری و فنـی اختصـاص داده شـود. مرکـز بازداشـت بایـد اطمینـان حاصـل کنـد هـر نوجـوانی از نظـر جسـمی بتوانـد در برنامه های تربیت بدنی موجود شرکت کند. آموزش و درمان جسمی ترمیمی، تحت نظارت پزشک، باید به نوجوانانی ارائه شود کـه بـه این موارد نیاز دارند . زـ دین

۴٨ـ هر نوجوانی باید اجازه داشته باشد نیازهای زندگی دینی و معنوی خود را، به ویژه از طریق شرآت در مراسم یا جلسـاتی کـه در مرکز بازداشت تشکیل میشود یا با اجرای مراسم خاص خود و در اختیار داشتن کتـابهـا یـا نشـریات ضـروری بـرای انجـام مراسـم و آموزش دینی فرقه خود، تامین کند. اگر مرکز بازداشت تعدادکافی نوجـوان پیـرو یـک دیـن مفـروض داشـته باشـد، یـک یـا چنـد نماینـده ذیصلاح آن دین باید منصوب یا تایید شوند و اجازه داشته باشند بـه طـور مرتـب مراسـم دینـی برگـزار کننـد و نیازهـای دینـی شخصـی نوجوانان را به تقاضای آنان برآورند. هر نوجوانی باید حق داشته باشد با نماینده ذیصلاح هر دین انتخـابی خـود دیـدار کنـد، و همچنـین حق داشته باشد در مراسم دینی شرآت نکند و آزادانه از آموزش، مشاوره یا تعلیم و تلقین دینی روبرگرداند. 

مراقبت پزشکی

 

۴٩ـ هر نوجوانی باید مراقبت پزشکی کافی، اعم از پیشگیرانه و درمانی، از جمله برای دندان، چشم و بهداشـت روانـی، و محصـولات دارویی و مواد غذایی ویژه آه به وسیله پزشک تجویز شده، دریافت کند. کلیه چنین مراقبتهای پزشکی باید، تا حـد امکـان، از طریـق تسهیلات و خدمات بهداشتی مناسب جامعه ای که مرکز بازداشت در آنجا واقع شده در اختیار نوجوانان بازداشت شده قرار داده شـود تا باعث شرم و خجالت نوجوان نشود و از عزت نفس و امکان تلفیق او در اجتماع حمایت به عمل آید .

 

۵٠ ـ به منظور ثبت هر مدرک مربوط به مداوای نادرست قبلی و شناسایی هر بیماری جسمی یا روانی نیازمند به توجه پزشـکی، هـر نوجوانی حق دارد بلافاصله پس از ورود به مرکز بازداشت به وسیله پزشک معاینه شود .

۵١ ـ خدمات پزشکی پیشبینی شده برای نوجوانان باید درصدد تشـخیص و درمـان هـر بیمـاری جسـمی یـا روانـی، تجـاوز یـا بیمـاری اساسی دیگری باشد که ممکن است مانع از همگرایی و تلفیق نوجوان در جامعه شـود. هـر مرکـز بازداشـت بـرای نوجوانـان بایـد بـه تسهیلات و تجهیزات پزشکی کافی که با تعداد و نیازهای ساکنان آن مناسب باشد و کارآنانی که در مراقبتهای پزشکی پیشگیرانه و برخورد با فوریتهای پزشکی آموزش دیده باشند، دسترسی آنی داشته باشد. هر نوجوانیکه بیمار است، از بیمار بودن شـکایت دارد یا نشانه های مشکلات جسمی یا روانی را نشان میدهد، باید بلافاصله به وسیله پزشک معاینه شود

 ۵٢ ـ هر پزشکی که دلیل دارد باور کند ادامه بازداشت، اعتصاب غذا یا هر دشواری ناشی از بازداشت بر سلامتی جسـمی یـا روانـی نوجوانی اثر سوء گذاشته یا خواهد گذاشت، باید بلافاصله این موضوع را به مدیر مرکز بازداشت مورد بحث و به مقام مستقل مسـئول حفظ رفاه نوجوانان گزارش دهد .

۵٣ ـ نوجوانیکه از بیماری روانی رنج میبرد باید در موسسهای تخصصی تحت مدیریت پزشکی مسـتقل مـداوا شـود. بـرای تضـمین هرگونه ادامه ضروری مراقبتهای بهداشتی روانی پس از آزادی، از طریق ترتیب و توافق بـا کـارگزاریهـای مربوطـه بایـد اقـدامات لازم انجام شود

۵۴ ـ مراکز بازداشت نوجوانان باید برنامه هایی تخصصی برای پیشگیری از سوءاستفاده از موادمخدر و بازپروری ناشی از آن به وسـیله پرسنل ذیصلاح تهیه کنند. این برنامه ها باید با سن، جنسیت و سایر احتیاجات و الزامات نوجوانان مربوطه تطبیق داده شوند، و مراکز و خدمات سمزدایی با کارآنان آموزش دیده باید برای نوجوانان وابسته به موادمخدر یا الکل در دسترس باشد . ۵۵ ـ داروها فقط باید برای درمان ضروری به دلایل پزشـکی و در صـورت امکـان، پـس از آسـب رضـایت آگاهانـه نوجـوان مربوطـه تجـویز شوند. داروها، به ویژه نباید به منظور گرفتن اطلاعات یا اعتراف به زور، به عنوان مجازات یا به عنوان وسیله محدود کردن نوجـوان تجـویز شوند. از نوجوانان هرگز نباید برای استفاده آزمایشی داروها یا روش درمان استفاده آرد. تجویز هر دارویی باید همیشه بـا اجـازه و بـه وسیله پرسنل پزشکی ذیصلاح انجام شود

ت ـ اطلاع دادن بیماری، جراحت و مرگ

۵۶ ـ خانواده یا قیم نوجوان و هر شخص دیگر تعیین شده به وسیله نوجوان حق دارد به تقاضای خود و در صورت ایجاد هر تغییر مهمی در سلامت نوجوان مورد بحث از وضع سلامت او مطلع شود. مدیر مرکز بازداشت در صورت مرگ، بروز بیماری نیازمند انتقال نوجوان بـه یک مرکز پزشکی بیرون یا ناراحتی نیازمند به مراقبت بالینی در داخل مرآز بازداشت برای بیش از ۴٨ ساعت، باید بلافاصله به خانواده یا قیم نوجوان مربوطه، یا شخص تعیین شده دیگر اطلاع دهد. در چنین مواردی موضوع باید به مسئولان کنسولی کشوری که نوجـوان خارجی شهروند آن است، اطلاع داده شود . ۵٧ ـ به محض مرگ نوجوانی در طول دوره محرومیـت از آزادی، نزدیـکتـرین قـوم و خـویش او بایـد حـق داشـته باشـد گـواهی مـرگ را بررسی آند، جسد را ببیند، و روش خاک سپاری جسد را تعیـین کنـد. بـه محـض مـرگ نوجـوانی در بازداشـت، بایـد دربـاره دلایـل مـرگ تحقیقات مستقل به عمل آید و گزارش آن در دسترس نزدیکترین قوم و خویش او قرار گیرد. این تحقیق هنگامی که نوجوانی در فاصله ۶ ماه پس از تاریخ آزادی از مرکز بازداشت بمیرد و دلیلی برای باور این امر وجود داشته باشد که مرگ او به دوره بازداشت ارتباط دارد، نیز باید انجام شود

. ۵٨ ـ مرگ، بیماری یا جراحت و آسیبدیدگی جدی هر عضو اصلی خانواده یک نوجوان تحت بازداشت باید در سریعترین زمان ممکن بـه او اطلاع داده شود و امکان شرآت در تشییع جنازه فرد درگذشته یا عیادت از قوم و خویشی که به شدت بیمار اسـت بـرای او فـراهم شود .

 ک ـ تماس با جامعه بزرگتر

۵٩ ـ برای اطمینان از این که نوجوانان ارتباط کـافی بـا دنیـای خـارج داشـته باشـند، کـه بخشـی تفکیـک ناپـذیر از حـق رفتـار عادلانـه و انسانی و برای آماده کردن نوجوانان برای بازگشت آنان به اجتماع ضروری است، هر وسیله ای باید فـراهم شـود. نوجوانـان بایـد اجـازه داشته باشند با خانواده ها، دوستان خود و اشخاص دیگر یـا نماینـدگان سـازمانهـای معتبـر در خـارج از زنـدان تمـاس بگیرنـد، از مراکـز بازداشت برای دیدن خانه و خانواده خود خارج شوند و اجازه ویژه به منظور ترک مرکز بازداشت برای دلایل آموزشی، حرفـهای یـا دلایـل مهم دیگر دریافت کنند. نوجوانی که دوره محکومیت خود را میگذراند، زمان صرف شده در بیرون از مرکز بازداشت باید بـه عنـوان دوره محکومیت او حساب شود .

۶٠ ـ هر نوجوانی باید حق داشته باشد ملاقاتهای منظم و مکرر، در اصل هفته ای یک بار و نه کمتر از یک بار در هر مـاه، در شـرایطی که نیاز نوجوان برای تنهایی، تماس و ارتباط نامحدود ایجاب میآند با خانواده و وکیل مدافع خود داشته باشد .

۶١ ـ هر نوجوانی باید حق داشته باشد به صورت مکتوب یا با تلفن حداقل دو بار در هفته با شـخص مـوردنظر خـود تمـاس برقـرارکنـد، مگر این که از نظر قانونی محدود شده باشد، و برای برخورداری مـوثر از ایـن حـق بایـد آن گونـه آـه لازم اسـت بـه او کمـک شـود. هـر نوجوانی باید حق داشته باشد نامه دریافت کند .

۶٢ ـ نوجوانان باید امکان داشته باشند به طور مرتب باخوانـدن روزنامـه هـا، نشـریات ادواری و سـایر نشـریات، از طریـق دسترسـی بـه برنامه های رادیو و تلویزیون و فیلمهای سینمایی، و ملاقات با نمایندگان هر کلوب یا سازمان قانونی که به آنها علاقـه دارنـد، از خبرهـا آگاه شوند .

 حدود و ثغور محدودیت فیزیکی و استفاده از زور

۶٣ ـ توسل به ابزارهای محدودیت و زور برای هر منظوری باید ممنوع باشد، به استثنای مواردی که در مـاده ۶۴ ) بعـدی) تعیـین شـده است.

۶۴ ـ از ابزارهای محدودیت و زور فقط در موارد استثنایی ، در مواردی که از همه روشهای دیگر آنترل استفاده شده و بیتاثیر بوده، و فقط از وسیله ای که آشکارا به وسیله قانون و مقررات مجاز و مشخص شده باشـد، مـیتـوان اسـتفاده کـرد. ایـن وسـایل نبایـد باعـث تحقیر و خواری شوند و باید از آنها به طور محدود و فقط برای کوتاهترین دوره زمانی ممکن استفاده کرد. با دستور مدیر مرکز بـه چنـین ابزارهایی میتوان به منظور پیشگیری از آسیب زدن نوجوان به خود، به دیگران یا وارد آوردن خسـارات جـدی بـه امـوال، متوسـل شـد.

مدیر مرکز در چنین مواردی باید بیدرنگ با پرسنل پزشـکی و سـایر پرسـنل مربوطـه مشـورت کنـد و موضـوع را بـه مقـام اداری بـالاتر گزارش دهد .

۶۵ ـ حمل و استفاده از سلاح به وسیله پرسنل باید در هر مرکز بازداشت نوجوانان ممنوع باشد . ل ـ روشهای انضباطی

۶۶ ـ هرگونه تدابیر و روشهای انضباطی باید نفع و ایمنی و زندگی اجتماعی مبتنی بر نظم را حفظ کند و با حفظ و حمایـت از حیثیـت وشرافت ذاتی نوجوانان و هدف بنیادی زندگی در بازداشت، یعنی ایجاد حس عدالتخواهی، عزت نفس و رعایت احترام بـرای حقـوق بنیادی هر شخص سازگار باشد . ۶٧ ـ کلیه تدابیر انضباطی شامل رفتار بیرحمانه، غیرانسانی، یا تحقیر آمیـز، از جملـه مجـازات جسـمی، قـرار دادن در سـلول تاریـک، حبس در سلول انفرادی یا بسته یا هر مجازات دیگری که ممکن است سلامت جسمی یا روانی نوجوان مربوطه را به خطر اندازد، باید به کلی ممنوع باشد. کاهش جیره غذایی و محدود یا محروم کردن نوجوان از تماس با اعضای خانواده برای هر منظور مـیبایـد ممنـوع باشد. به کار باید همیشه به عنوان وسیله آموزشی و وسیله افزایش عزت نفس نوجوان به منظـور آمـاده کـردن او بـرای بازگشـت بـه جامعه نگریسته شود و نباید به عنوان مجازات انضباطی تحمیل شود. هیچ نوجوانی نباید برای خلاف انضباطی مشابه بیش از یـک بـار مجازات شود. مجازاتهای دسته جمعی باید ممنوع باشد .

۶٨ ـ قوانین یا مقررات مصوب مقام اداری ذیصلاح با توجه کامل به ویژگیها، نیازها و حقوق نوجوانان باید معیارهایی در رابطه بـا مـوارد زیر به وجود آورد: (الف) رفتاری که خلاف انضباطی را تشکیل میدهد؛ (ب) نوع و زمان مجازاتهای انضباطی که ممکن است تحمیل شود؛ (ج) مقام ذیصلاح برای تحمیل چنین مجازاتهایی؛ (د)مقام ذیصلاح برای رسیدگی به تقاضای تجدیدنظر؛

۶٩ ـ گزارش مربوط به رفتار نادرست باید بلافاصله به مقام ذیصلاح ارائه شود، که باید بدون تاخیر غیرضـروری دربـاره آن تصـمیم بگیـرد. مقام ذیصلاح باید بررسی کامل درباره موضوع به عمل آورد .

٧٠ـ هیچ نوجوانی نباید از نظر انضباطی مجازات شود مگر به پیروی کامل از شرایط قانون و مقررات جاری. هیچ نوجوانی نبایـد مجـازات شود مگر این که به روشی مناسب درک کامل خود از خلاف نسبت داده شده به خود، مطلع شود، و فرصت مناسب برای ارائه دفاع از خود، از جمله حق فرجامخواهی از مقام بی طرف ذیصلاح به او داده شود. سوابق کامل تمام اقدامات انضباطی باید نگهداری شود .

٧١ـ هیچ نوجوانی نباید برای اجرای وظایف انضباطی مسئول باشد مگر در امر نظارت برفعالیتهـای مشـخص اجتمـاعی، آموزشـی یـا ورزشی یا در برنامه های خودگردانی . 

م ـ بازرسی و شکایات

٧٢ـ بازرسان ذیصلاح یا نهاد برابر که به طور شایستهای تشکیل شده و به مدیریت مرکز تعلق ندارد باید اختیار داشـته باشـد برمبنـای مرتب بازرسیهایی انجام دهد و به ابتکار خود بازرسیهای اعلام نشده به عمل آورد، و باید از ضمانتهای کامل بـرای برخـورداری از استقلال در اجرای وظایف خود برخوردار باشد. بازرسان باید به همـه اشـخاص اسـتخدام شـده در هـر مرکـزی کـه نوجوانـان در آنهـا از آزادی خود محروم هستند یا ممکن است بشوند یا آسانی که در این مراکـز کـار مـیکننـد، بـه همـه نوجوانـان و همـه سـوابق چنـین مراآزی دسترسی نامحدود داشته باشند . ٧٣ـ پزشکان ذیصلاح وابسته به نهاد بازرسی یا بخش بهداشت عمومی باید در بازرسیها، ارزیابی متابعت از مقررات مربوط به محـیط فیزیکی، بهداشت، محل سکونت، غذا، ورزش و خـدمات پزشـکی، و همچنـین هـر جنبـه یـا شـرایط دیگـر زنـدگی در بازداشـت کـه بـر بهداشت جسمی و روانی نوجوانان اثر میگذارد، شرکت داشته باشند. هر نوجوانی باید حق داشـته باشـد بـا هـر بازرسـی بـه طـور محرمانه صحبت کند.

 

۴ ـ بازرس پس از تکمیل بازرسی باید موظف باشد گزارشی درباره یافتـه هـای خـود تسـلیم کنـد. ایـن گـزارش بایـد شـامل ارزیـابی از متابعت مراکز بازداشت از مقررات کنونی و مفاد مربوطه قوانین ملی، و توصیه های مربوط به هر اقدامی باشد که برای حصول اطمینان از پیروی از آنها ضروری به شمار میآید. هر موردی که به وسیله بازرس کشف میشود که به نظر میرسد نشـانه وقـوع نقـض مفـاد قانونی مربوط به حقوق نوجوانان یا فعالیت مرکز بازداشت نوجوانان باشد باید بـرای تحقیـق و پیگیـری بـه مقامـات و نهادهـای ذیصـلاح اطلاع داده شود .

٧۵ـ هر نوجوانی باید امکان طرح تقاضا یا شکایت به مدیر مرکز بازداشت و نماینده مجاز او را داشته باشد .

٧۶ـ هر نوجوانی باید حق داشته باشد بدون سانسور مطالب خود از مدیریت مرکزی، نهاد قضایی یا سایر نهادها و مسـئولان مناسـب از طریق مجاری تایید شده تقاضا یا شکایت کند و بدون تاخیر از پاسخ آن مطلع شود .

٧٧ـ برای ایجاد دفتـر مسـتقل (بـازرس ویـژه) جهـت دریافـت شـکایات نوجوانـان محـروم از آزادی خـود و تحقیـق دربـاره آنهـا و یـاری بـه دستیابی به راه حلهای منصفانه باید تلاشهای لازم به عمل آید . ٧٨ـ هر نوجوانی باید حق داشته باشد از اعضای خانواده، مشاوران حقوقی، گروههای بشر دوستانه یا سایرین، در صـورت امکـان، بـه منظور عرضه شکایت ،تقاضای یاری کند. به نوجوانان بیسواد، در صورت نیاز به استفاده از خدمات کارگزاریهای عمـومی یـا خصوصـی یا سازمانهایی که مشاوره حقوقی ارائه میدهند یا برای دریافت شکایات صلاحیت دارند، باید برای انجام این کار یاری شود . ن ـ بازگشت به اجتماع

٧٩ـ همه نوجوانان باید از ترتیباتی که برای یاری به آنان در بازگشت به جامعه، زندگی خانوادگی، آمـوزش یـا اشـتغال پـس از آزادی در نظر گرفته شده، بهرهمند شوند. به این منظور باید ترتیباتی، از جمله آزادی زودهنگام، و تشکیل دورههای ویژه به عمل آید .

٨٠ ـ مسئولان ذیصلاح برای یاری به نوجوانان به منظور تطبیق مجدد در اجتماع و کاهش تبعـیض و پیشـداوری علیـه چنـین نوجوانـانی باید خدماتی ارائه دهند یا نسبت به ارائه آنها اطمینان حاصل کنند. این خدمات، تا حد امکان، باید تضمین کنند نوجوان پـس از آزادی از نظر اقامتگـاه، اشـتغال و پوشـاک، امکانـات مناسـب و کـافی دارد تـا تطبیـق مجـدد موفـق او را در اجتمـاع تسـهیل کنـد. بـا نماینـدگان کارگزاریهایی که چنین خدماتی ارائه میدهند باید مشورت شود و آنان باید به نوجوانان بازداشتی بـه منظـورکمـک بـه بازگشـت بـه جامعه دسترسی داشته باشند .

 ک ـ پرسنل

٨١ ـ پرسنل باید واجد صلاحیت و شامل تعداد کافی از متخصصان ماننـد مربیـان، کـارآموزان حرفـهای، مشـاوران، مـددکاران اجتمـاعی، روانپزشکان و روانشناسان باشد. این متخصصان و سایر کارآنان متخصص باید معمولا برمبنـای دائـم اسـتخدام شـده باشـند. ایـن امـر نباید مانع استفاده از خدمات کارآنان پاره وقت یا داوطلبی شود که میزان حمایت و آموزشی که میتوانند ارائه دهند مناسـب و مفیـد است. مراکز بازداشت باید از کلیه منابع و شکلهای کمک ترمیمی و درمانی، آموزشی، اخلاقی، معنوی و سایرکمکهـای مناسـب و موجود در اجتماع، برحسب نیازها و مسائل فردی نوجوانان بازداشت شده استفاده کنند .

٨٢ ـ مدیریت زندان باید برای انتخاب دقیق و استخدام هر درجه و نوع پرسنل پیشبینـیهـای لازم را انجـام دهـد زیـرا مـدیریت درسـت مراکـز بازداشـت بـه صـداقت و درسـتی، انسـانیت، توانـایی و اسـتعداد حرفـهای آنـان بـرای رفتـار بـا نوجوانـان، و همچنـین تناسـب و شایستگی شخصی آنان برای آار بستگی دارد .

٨٣ ـ برای کسب اطمینان نسبت به حصول به هدفهای فوق، پرسنل باید به عنوان کارآنان حرفهای با دسـتمزد کافی بـرای جـذب و نگهداری زنان و مردان مناسب، استخدام شوند. پرسنل مراکز بازداشت نوجوانان باید مدام تشویق شوند وظایف و تعهـدات خـود را بـه روشی انسانی، با تعهد، حرفهای، عادلانه و موثر انجام دهند،

همواره به روشی شایسته احترام نوجوانـان و بـرای جلـب احتـرام آنـان رفتار کنند و دور نما و نمونهای مثبت برای نوجوانان ارائه دهند

۸۴–مدیریت باید شکلهایی از سـازمان و مـدیریت را ارائـه و معرفـی کنـد کـه ارتبـاط بـین گـروههـای متفـاوت کارآنـان را در هـر مرکـز بازداشت تسهیل نماید تا همکاری بین بخشهای گوناگونی که در مراقبت از نوجوانان شرکت دارند، و همچنین بین کارآنان و مـدیریت افزایش یابد تا اطمینان حاصل شود کارآنانی که به طور مستقیم با نوجوانان در تمـاس هسـتند قـادر باشـند در شـرایط مناسـب بـرای اجرای موثر وظایف خود،فعالیت کنند .

٨۵ ـ پرسنل باید تحت چنان آموزشهایی به ویژه در زمینه روانشناسی کودک، رفاه و آسودگی کـودک و معیارهـا و ضـوابط حقـوق بشـر بین المللی و حقوق کودک، از جمله مقررات حاضر، قرار گیرند که آنان را قادر سازد مسئولیتهای خود را بـه نحـو احسـن انجـام دهنـد. پرسنل باید با شرکت در دوره های آموزش حین خدمت، که باید در فواصل مناسب در سراسر دوران خدمت آنان تشکیل شـود ، دانـش و توانایی حرفهای خود را حفظ و بهتر کنند .

٨۶ ـ مدیر مرکز بازداشت با توانایی و آموزش و تجربه مناسب اداری باید صلاحیت کافی برای انجام وظیفه خود داشته باشد، و وظایف خود را برمبنای تمام وقت انجام دهد .

٨٧ ـ پرسنل مراکز بازداشت درانجام وظایف خـود بایـد بـه حیثیـت و شـرافت انسـانی و حقـوق بشـر بنیـادی کلیـه نوجوانـان، بـه ویـژه نوجوانان زیر احترام بگذارند و آنها را حفظ کنند: (الف) هیچ عضو مرکز بازداشت یا پرسنل زندان تحت هیچ بهانه یا شرایطی نباید هـیچ گونـه شـکنجه یـا هـر شـکل از رفتـار، مجـازات، تهذیب یا انضباط خشن، غیرانسانی یا تحقیرآمیز انجام دهد و تحمیل کند، انجام آنها را تحریک کند و باعث آنها شـود، یـا آنهـا را تحمـل کند؛ (ب) تمام پرسنل باید با هر اقدام مبتنی برفساد به شدت مخالفت و مبارزه کنند، و آن را بیدرنگ به مسئولان ذیصلاح گزارش دهند؛ (ج) کلیه پرسنل باید به مقررات حاضر احترام بگذارند. پرسنلی که دلیلی دارند تا باور کننـد خلافـی جـدی براسـاس مقـررات حاضـر رخ داده یا در آستانه رخ دادن است باید موضوع را به مسئولان یا ارگانهای بالاتر خود که دارای اختیار بررسی یا ترمیمی هستند، گزارش دهند؛ (د) کلیـه پرسـنل بایـد از حمایـت کامـل از سـلامت جسـمی و روانـی نوجوانـان، از جملـه حمایـت در برابـر سوءاسـتفاده و اسـتثمار و بهره کشی جسمی، جنسـی و احساسـی نوجوانـان اطمینـان حاصـل کننـد و هرگـاه لازم باشـد بایـد بـرای تضـمین مراقبـت پزشـکی بلافاصله اقدام کنند. (هـ) کلیه پرسنل باید به حق برخورداری نوجوان از حریم خصوصی احترام بگذارند و به ویژه، از مطالب محرمانـه مربـوط بـه نوجوانـان یـا خانوادههای آنان،که در نتیجه مسئولیت حرفهای خود از آنها با خبر شده اند، حفاظت کنند؛ (و) کلیه پرسنل باید بکوشند هر تفاوتی بین زندگی داخل و خـارج مرکـز بازداشـت را کـه ممکـن اسـت باعـث کـاهش احتـرام لازم بـه حیثیت نوجوانان به عنوان انسان شود، به حداقل کاهش دهند.