چقدر مرور خاطرات این سال دردناک است. چقدر رنگ این سال سیاه بود. چه خانواده‌هایی که سر سفره هفت سین سال نود هفت، اشک به چشم دارند به خاطر آنهایی که نیستند.
عصر ایران؛ مصطفی داننده- سال 96 سال پرحادثه‌ای بود. هم انتخابات داشت و شادی، هم غم داشت و زلزله. مردم ایران کمتر سالی را به یاد دارند که حادثه هوایی دیده باشند هم دریایی. هم مرگ جان انسان را در معدن بگیرد هم روی زمین.
سال 96، اعتراض هم به خود کم ندید. در این سال حتی در قلب پایتخت، داعش را هم دیدیم.
چقدر مرور خاطرات این سال دردناک است. چقدر رنگ این سال سیاه بود. چه خانواده‌هایی که سر سفره هفت سین سال نود هفت، اشک به چشم دارند به خاطر آنهایی که نیستند.
به خاطر کشته شدگان زلزله، مدفونین معدن یورت، سوختگان سانچی آنهم در دل دریا، مسافران جامانده در دل دنا. هرکدام از این حادثه‌ها برای یک سال کافی است. کافی است تا یک سالی را سیاه کند. حالا سال 96 همه را باهم داشت.
چه ایرانی‌هایی که در دل جاده‌ها آغوش خود را برای مرگ باز کردند. چه اتوبوس‌ها که به مقصد نرسیدند. چه دانش آموزانی که سال بعد تحصیلی را نمی‌بینند.
سال 96 سال مرگ بود. اما آیا فقط دقیقه‌ها، ساعت‌ها، روزها و ماه‌های سال 96 مقصر این همه تلخی هستند.
پاسخ سوال روشن است، نه. تمام لحظات سخت سال 96 خورشیدی یک مقصر دارد و آنهم ما هستیم.
وقتی می‌گویم ما منظورم تک تک افراد تشکیل دهنده این کشور است. مسؤولان و ما مردم این شرایط سخت را به وجود آوردیم.
اگر خانه‌هایمان را خوب ساخته بودیم بعد از زلزله غم نداشیتم. داغ نداشتیم. خانه ترکی می‌خورد و تمام. نه دیگر از چادر خبری بود نه کانکس. دیگر نگران نبودیم در سرما دخترکی در سرپل ذهاب به خاطر سرما جان دهد.
اگر دقت می‌کردیم. اگر برای رسیدن به هدف از هر وسیله‌ای استفاده نمی‌کردیم. امروز سیاه پوش کشتی سانچی و هواپیمای آسمان نبودیم.
اگر ایمنی بود. اگر دقت بود یورتی نمی‌ریخت. اگر کمی با دقت رانندگی می‌کردیم، اگر جاده‌هایمان ایمن بود و اگر ماشین‌هایمان استاندارد بود، این همه در دل جاده‌ها نمی‌مردیم.
اگر چشم‌هایمان را بر روی کم‌کاری‌ها نمی‌بستیم بر روی سهل‌انگاری‌ها، امروز دوست نداشتم سال 96 زود تمام شود و سال 97 رخ نمایی کند.
سال‌ها مقصر نیستند ما مقصیریم. ما اگر مسؤول خوبی نباشیم. ما اگر شهروند خوبی نباشیم. ما اگر مهندس خوبی نباشیم. ما اگر دکتر خوبی نباشیم. ما اگر راننده خوبی نباشیم ما اگر .... سال 97 و تمام سال‌های پیش رو برای ما می‌شود مانند سال 96.
ما سال‌ها را می‌سازیم نه سال‌ها سرنوشت ما را.
بیاییم تلاش کنیم سال 97 سال شادی و امید باشد. تلاش کنیم تا ببینم سرنوشت را خودمان می‌سازیم نه دیگری.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر