یکی از مشخصه های جالب توجه زندگی پرندگان در تغییر رنگ #فلامینگو ها خلاصه شده است ، فلامینگوها یکی از زیبا ترین و شناخته شده ترین پرندگان جهانند.آنها به دلیل رنگ پرهایشان مشهورند. و اغلب با رنگ صورتی و یا مایل به نارنجی خود از سایر حیوانات و پرندگان متمایز می شوند.
اما آیا می دانستید که این رنگ اصلی فلامینگوها نیست. فلامینگوها صورتی به دنیا نمی‌آیند.جوجه های فلامینگو و فلامینگوهای جوان پرهای خاکستری رنگ(دودی چرکی)یا سفید با پاهای قهوه‌ای تیره دارند،و بتدریج براساس مواد غذایی که از آنها تغذیه می‌کنند، رنگ شان تغییر خواهد کرد. و سه سال به طول می انجامد تا در زمان بلوغ رنگ پرهای تزیینی شان به رنگ قرمز، نارنجی،یا صورتی در آید. و رنگ پاهایشان نیز قرمز شود.
چرا رنگ فلامینگوهای بالغ از خاکستری به رنگ زیبای صورتی تغییر می کند؟!
برخی از افراد بر این باورند که آنچه بیش از هر عاملی بر رنگ این گروه از پرندگان زیبا تاثیر می‌گذارد، مواد غذایی تشکیل‌دهنده رژیم غذایی این پرندگان است. اما حقیقت این است که به نظر می‌رسد علاوه بر تغذیه عوامل دیگری نیز وجود دارند که می‌توانند بر رنگ این موجودات تاثیر بگذارند.
براساس تحقیقات انجام شده، رنگ صورتی، نارنجی و یا قرمز پرهای یک فلامینگو به خاطر نظام "غذایی گزینشی" او شکل می گیرد. و به خاطر رنگدانه کاروتنوئید موجود در غذایشان ایجاد می شود.
فلامینگوها اغلب از مواد معلق موجود در آب‌ها و آبزیان میکروسکوپی تغذیه می‌کند. و پاهای بلندشان که فوق العاده ظریف هم هستند جستجوی شکار در آب‌های عمیق را امکان‌پذیر می‌کند.
این گروه از فلامینگوها از غذاهایی مانند جلبک های سبز و آبی دریایی، میگوهای ساکن آب های شور، پلانکتون، سیانوباکترها،گیاهان تک سلولی،سخت پوستان و آبزیانی تغذیه می کنند که حاوی بیشترین مقدار از کانتاگزانتین (Canthaxanthin) و رنگدانه های "کارتنوئید" هستند کاروتن همان رنگی است که منجر می شود تا میگو در زمان پخته شدن از رنگ خاکستری به رنگ صورتی تغییر کند. و این در حالی است که گروهی دیگر از فلامینگوها موجودات بزرگ‌تری همچون حشرات، بی‌مهره‌گان و ماهی‌های کوچک را طعمه خود قرار می‌دهند.
کاروتن باعث می شود تا فلامینگو رنگ متمایز صورتی بگیرد و آن را حفظ کند. آنزیم‌های موجود در کبد فلامینگوها رنگدانه‌های کاروتنوئید را که وارد بدن آنها شده است، تجزیه کرده و از تجزیه این رنگدانه‌ها مولکول‌هایی به رنگ‌های صورتی و نارنجی حاصل می‌شود که در بال‌ها، منقار و پاهای این پرندگان رسوب می‌کند.
آرتیمیا یک نوع سخت‌پوست است که در اغلب دریاچه‌های آب شور یافت می‌شود، فلامینگوها نیز عادت دارند که در جستجوی این غذای مطبوع به این نوع دریاچه‌ها سرکشی کنند. بنابراین ترکیب غذایی طبیعی فلامینگوهاست که باعث صورتی شدن آنها می‌شود. ترکیب ارگانیک موسوم به بتاکاروتن که در آرتیمیاها یافت می‌شود، در اصل همان ترکیب شیمیایی است که هویج‌ها را نارنجی می‌کند و در تغییر رنگ پرهای فلامینگوها نیز نقش اساسی دارد. بتا-کاروتن در اصل یک رنگدانه قرمز نارنجی است که پیش‌ساز ویتامین آ قلمداد می‌شود بنابراین نه‌تنها در بدن فلامینگوها بلکه در بدن ما انسان‌ها نیز نقش مهمی برعهده دارد. اما کانتاگزانتین در اصل همان ترکیب شیمیایی است که پرورش‌دهندگان ماهیان سالمون برای خوش آب و رنگ‌تر شدن ماهیانشان استفاده می‌کنند. جالب اینجاست که حتی بعضی از انسان‌ها هم به مصرف کانتاگزانتین علاقه نشان می‌دهند در حالی که بعد از مصرف این ترکیب اغلب رنگ پوستشان به جای نارنجی، قهوه‌ای می‌شود.
با وجود این که جلبک ها و خزه ها اصولا در نظام غذایی انسان ها نیستند، اما ما انسان ها نیز از مواد غذایی حاوی کاروتنوئید همانند هویج که حاوی بتاکاروتن است یا هندوانه که حاوی رنگدانه لیکوپن است، تغذیه می‌کنیم، کاروتن باعث قرمزی، زردی، و رنگ نارنجی بسیاری از میوه ها و سبزیجات است؛ از جمله ی آنها هویج، زردآلو، انبه، سیب زمینی شیرین و کدو حلوایی است،اما از آنجا که زیاد از این مواد غذایی تغذیه نمی‌کنیم، وعلاوه بر اینها مواد غذایی دیگری را هم در برنامه ی غذایی خود داریم پس جای نگرانی نیست که رنگ پوستمان تغییر کند و همانند پر فلامینگوها به رنگ صورتی پررنگ یا نارنجی دربیاید.
اگر فلامینگوها هم مانند سایر پرندگان از حشرات، دانه ها و یا توت و...تغذیه می کردند، رنگ پرهای آنها هم سفید و یا در نهایت مایل به صورتی خیلی کمرنگ می گردید.
هرچه مقدار تغذیه این پرندگان از مواد غذایی حاوی رنگدانه کاروتنوئید بیشتر باشد، تغییر رنگ پرهای آنها محسوس‌تر خواهد بود.
در شرایطی که آنها از موادی تغذیه کنند که بدون این رنگدانه‌ها باشد، پرهای جدیدی روی بدن آنها رشد خواهد کرد که بی‌رنگ است. به عبارت دیگر می‌توان گفت، ایجاد کوچک‌ترین تغییری در برنامه غذایی این پرندگان، این رنگدانه‌ها از طریق پرریزی پرنده از بدن آنها خارج خواهد شد.
به همین دلیل معمولا گروهی از فلامینگوها که به میزان بیشتری از جلبک‌ها و آبزیان تغذیه می‌کنند در مقایسه با فلامینگوهایی که جانوران کوچک ساکن آب‌ها را شکار می‌کنند، بسیار پررنگ‌تر هستند. به این علت فلامینگوهای کاراییب صورتی تر از فلامینگو مناطق خشک مثل ناکورو و کنیا هستند.
فلامینگوهایی که به باغ‌وحش‌ها آورده می‌شوند، اغلب رنگ صورتی‌شان را از دست می‌دهند مگر آنکه درست تغذیه شوند و مکمل‌های غذایی لازم مانند کانتاگزانتین سنتزی را دریافت کنند.
اغلب برای فلامینگوهایی که در قفس از آنها نگهداری می‌شود، برنامه غذایی خاصی که شامل گونه‌ای از میگوها و افزودنی‌هایی نظیر بتاکاروتن است در نظر گرفته می‌شود. این در حالی است که اگر برنامه غذایی آنها را تغییر دهیم این فلامینگوها به رنگ نارنجی نبوده و رنگ آنها در محدوده‌ای از رنگ سفید تا صورتی کمرنگ متغیر خواهد بود.
فلامینگوهایی که پرهای پررنگ‌تری دارند، اغلب در رقابت جفت‌گیری نسبت به سایرین موفق‌تر هستند. فلامینگوهای صورتی‌تر با پرهای روشن‌تر این پیغام را به سایرین منتقل می‌کنند که توان این فرد در تهیه منابع غذایی از سایرین بیش تر است بنابراین در اصل فلامینگوهای صورتی‌تر هستند که ژن‌هایشان را به نسل بعدی انتقال می‌دهند.
‹
اما آیا می دانستید که این رنگ اصلی فلامینگوها نیست. فلامینگوها صورتی به دنیا نمی‌آیند.جوجه های فلامینگو و فلامینگوهای جوان پرهای خاکستری رنگ(دودی چرکی)یا سفید با پاهای قهوه‌ای تیره دارند،و بتدریج براساس مواد غذایی که از آنها تغذیه می‌کنند، رنگ شان تغییر خواهد کرد. و سه سال به طول می انجامد تا در زمان بلوغ رنگ پرهای تزیینی شان به رنگ قرمز، نارنجی،یا صورتی در آید. و رنگ پاهایشان نیز قرمز شود.
چرا رنگ فلامینگوهای بالغ از خاکستری به رنگ زیبای صورتی تغییر می کند؟!
برخی از افراد بر این باورند که آنچه بیش از هر عاملی بر رنگ این گروه از پرندگان زیبا تاثیر می‌گذارد، مواد غذایی تشکیل‌دهنده رژیم غذایی این پرندگان است. اما حقیقت این است که به نظر می‌رسد علاوه بر تغذیه عوامل دیگری نیز وجود دارند که می‌توانند بر رنگ این موجودات تاثیر بگذارند.
براساس تحقیقات انجام شده، رنگ صورتی، نارنجی و یا قرمز پرهای یک فلامینگو به خاطر نظام "غذایی گزینشی" او شکل می گیرد. و به خاطر رنگدانه کاروتنوئید موجود در غذایشان ایجاد می شود.
فلامینگوها اغلب از مواد معلق موجود در آب‌ها و آبزیان میکروسکوپی تغذیه می‌کند. و پاهای بلندشان که فوق العاده ظریف هم هستند جستجوی شکار در آب‌های عمیق را امکان‌پذیر می‌کند.
این گروه از فلامینگوها از غذاهایی مانند جلبک های سبز و آبی دریایی، میگوهای ساکن آب های شور، پلانکتون، سیانوباکترها،گیاهان تک سلولی،سخت پوستان و آبزیانی تغذیه می کنند که حاوی بیشترین مقدار از کانتاگزانتین (Canthaxanthin) و رنگدانه های "کارتنوئید" هستند کاروتن همان رنگی است که منجر می شود تا میگو در زمان پخته شدن از رنگ خاکستری به رنگ صورتی تغییر کند. و این در حالی است که گروهی دیگر از فلامینگوها موجودات بزرگ‌تری همچون حشرات، بی‌مهره‌گان و ماهی‌های کوچک را طعمه خود قرار می‌دهند.
کاروتن باعث می شود تا فلامینگو رنگ متمایز صورتی بگیرد و آن را حفظ کند. آنزیم‌های موجود در کبد فلامینگوها رنگدانه‌های کاروتنوئید را که وارد بدن آنها شده است، تجزیه کرده و از تجزیه این رنگدانه‌ها مولکول‌هایی به رنگ‌های صورتی و نارنجی حاصل می‌شود که در بال‌ها، منقار و پاهای این پرندگان رسوب می‌کند.
آرتیمیا یک نوع سخت‌پوست است که در اغلب دریاچه‌های آب شور یافت می‌شود، فلامینگوها نیز عادت دارند که در جستجوی این غذای مطبوع به این نوع دریاچه‌ها سرکشی کنند. بنابراین ترکیب غذایی طبیعی فلامینگوهاست که باعث صورتی شدن آنها می‌شود. ترکیب ارگانیک موسوم به بتاکاروتن که در آرتیمیاها یافت می‌شود، در اصل همان ترکیب شیمیایی است که هویج‌ها را نارنجی می‌کند و در تغییر رنگ پرهای فلامینگوها نیز نقش اساسی دارد. بتا-کاروتن در اصل یک رنگدانه قرمز نارنجی است که پیش‌ساز ویتامین آ قلمداد می‌شود بنابراین نه‌تنها در بدن فلامینگوها بلکه در بدن ما انسان‌ها نیز نقش مهمی برعهده دارد. اما کانتاگزانتین در اصل همان ترکیب شیمیایی است که پرورش‌دهندگان ماهیان سالمون برای خوش آب و رنگ‌تر شدن ماهیانشان استفاده می‌کنند. جالب اینجاست که حتی بعضی از انسان‌ها هم به مصرف کانتاگزانتین علاقه نشان می‌دهند در حالی که بعد از مصرف این ترکیب اغلب رنگ پوستشان به جای نارنجی، قهوه‌ای می‌شود.
با وجود این که جلبک ها و خزه ها اصولا در نظام غذایی انسان ها نیستند، اما ما انسان ها نیز از مواد غذایی حاوی کاروتنوئید همانند هویج که حاوی بتاکاروتن است یا هندوانه که حاوی رنگدانه لیکوپن است، تغذیه می‌کنیم، کاروتن باعث قرمزی، زردی، و رنگ نارنجی بسیاری از میوه ها و سبزیجات است؛ از جمله ی آنها هویج، زردآلو، انبه، سیب زمینی شیرین و کدو حلوایی است،اما از آنجا که زیاد از این مواد غذایی تغذیه نمی‌کنیم، وعلاوه بر اینها مواد غذایی دیگری را هم در برنامه ی غذایی خود داریم پس جای نگرانی نیست که رنگ پوستمان تغییر کند و همانند پر فلامینگوها به رنگ صورتی پررنگ یا نارنجی دربیاید.
اگر فلامینگوها هم مانند سایر پرندگان از حشرات، دانه ها و یا توت و...تغذیه می کردند، رنگ پرهای آنها هم سفید و یا در نهایت مایل به صورتی خیلی کمرنگ می گردید.
هرچه مقدار تغذیه این پرندگان از مواد غذایی حاوی رنگدانه کاروتنوئید بیشتر باشد، تغییر رنگ پرهای آنها محسوس‌تر خواهد بود.
در شرایطی که آنها از موادی تغذیه کنند که بدون این رنگدانه‌ها باشد، پرهای جدیدی روی بدن آنها رشد خواهد کرد که بی‌رنگ است. به عبارت دیگر می‌توان گفت، ایجاد کوچک‌ترین تغییری در برنامه غذایی این پرندگان، این رنگدانه‌ها از طریق پرریزی پرنده از بدن آنها خارج خواهد شد.
به همین دلیل معمولا گروهی از فلامینگوها که به میزان بیشتری از جلبک‌ها و آبزیان تغذیه می‌کنند در مقایسه با فلامینگوهایی که جانوران کوچک ساکن آب‌ها را شکار می‌کنند، بسیار پررنگ‌تر هستند. به این علت فلامینگوهای کاراییب صورتی تر از فلامینگو مناطق خشک مثل ناکورو و کنیا هستند.
فلامینگوهایی که به باغ‌وحش‌ها آورده می‌شوند، اغلب رنگ صورتی‌شان را از دست می‌دهند مگر آنکه درست تغذیه شوند و مکمل‌های غذایی لازم مانند کانتاگزانتین سنتزی را دریافت کنند.
اغلب برای فلامینگوهایی که در قفس از آنها نگهداری می‌شود، برنامه غذایی خاصی که شامل گونه‌ای از میگوها و افزودنی‌هایی نظیر بتاکاروتن است در نظر گرفته می‌شود. این در حالی است که اگر برنامه غذایی آنها را تغییر دهیم این فلامینگوها به رنگ نارنجی نبوده و رنگ آنها در محدوده‌ای از رنگ سفید تا صورتی کمرنگ متغیر خواهد بود.
فلامینگوهایی که پرهای پررنگ‌تری دارند، اغلب در رقابت جفت‌گیری نسبت به سایرین موفق‌تر هستند. فلامینگوهای صورتی‌تر با پرهای روشن‌تر این پیغام را به سایرین منتقل می‌کنند که توان این فرد در تهیه منابع غذایی از سایرین بیش تر است بنابراین در اصل فلامینگوهای صورتی‌تر هستند که ژن‌هایشان را به نسل بعدی انتقال می‌دهند.
‹
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر