در بسیاری از موارد نوکیشان مسیحی در اولین بازداشت با برخوردهای سیستم قضایی روبرو و با اتهامات امنیتی محکوم به حبس یا پرداخت جریمه می‌شوند.
به گزارش حقوق بشر در ایران ، سال ۲۰۱۷ اگر چه با شعارهای حسن روحانی می‌توانست در عرصه سیاست داخلی آغاز یک تحول مثبت باشد اما روند برخورد با نوکیشان مسیحی و محدودیت علیه مسیحیان در ایران همچون سال‌های گذشته موجب نگرانی مجامع بین‌المللی و جامعه‌ی مسیحی ایران شده است. کیهان لندن با این مقدمه با «کارن» یکی از نوکیشان مسیحی گفتگو کرده که در کشور ترکیه به عنوان پناهنده زندگی میکند. او گفته «ما در ایران کلیسای خانگی داشتیم و کاری به کار کسی نداشتیم اما یک بار که دور هم جمع شده بودیم ماموران امنیتی وارد خانه شدند و همه را رو به دیوار کردند و با دوربینی که داشتند از تک تک ما فیلم گرفتند، کتاب‌ها و وسایل شخصی ما را ضبط کردند و همه ما را به جایی که نمی‌دانیم کجا بود بردند. بعد از همه ما تعهد گرفتند تا دیگر دور هم جمع نشویم و بگوییم مسلمان هستیم و صاحب‌خانه را هم سه روز نگه داشتند؛ از آن روز تا کنون وقتی یاد برخورد خشونت‌آمیز ماموران می‌افتم دچار اضطراب می‌شوم.»
حبس طولانی برای محکومان مسیحی
محمدحسن‌یوسف پورسیفی، زندانی سابق مسیحی و فعال حقوق بشر، به کیهان لندن گفته «مشکلی که عمده نوکیشان مسیحی در ایران با آن مواجه هستند دو مورد است. نظام جمهوری اسلامی، اقلیتی به عنوان مسیحیان نوکیشِ ایرانی را قبول ندارد. با وجود آنکه در اصل ۱۳ قانون اساسی ذکر شده است که مسیحیان در کنار مسلمانان از حقوق اجتماعی و همچون حقوق مذهبی برخورد هستند. به عقیده بنده عمده کسانی که به مسیحیت روی می‌آورند با توجه به اینکه هر فردی به نوعی در انتخاب دین و مذهب باید آزاد باشد نظام جمهوری اسلامی و بخصوص افراد رادیکال مذهبی آشفته شده و آن را نمی‌پذیریند و به طور طبیعی این موضوع آنان را به واکنش متقابل می‌کشاند. با وجود اینکه حکم ارتداد به دلیل فشار فعالین حقوق بشر و مجامع بین‌المللی به شکلی از اتهامات برداشته شده است اما محکومان مسیحی را به زندانهای طولانی‌مدت محکوم میکنند. مشکل دوم نیز مرتبط با آموزش مذهبی است. نوکیشان مسیحی از طریق شبکه‌های ماهواره‌ای و گاه نیز از طریق کلیساهای خانگی آموزش می‌بینند که این موضوع باعث شده در یادگیری مذهبی و حتی اعیاد مسیحیان محدود شوند.»
به گفته این نوکیش مسیحی «فشار بر نوکیشان مسیحی حتی در دوران گذراندن حبس نیز وجود دارد. زندانیان مسیحی از بسیاری حقوق برابر با دیگر زندانیان برخوردار نیستند و با تبعیض علیه آنها رفتار میشود. نوکیشان زندانی با اتهامات امنیتی همچون توهین به مقدسات، تبلیغ علیه نظام و تبانی علیه نظام بازداشت شده و در نتیجه به چند سال زندان محکوم می‌شوند.»
اتهامات امنیتی در پرونده نوکیشان
این فعال حقوق‌بشر همچنین گفته «در بسیاری از موارد نوکیشان مسیحی در اولین بازداشت با برخوردهای سیستم قضایی روبرو و به اتهامات امنیتی محکوم به حبس یا پرداخت جریمه می‌شوند و در این میان نیز کسانی که برای بار دوم بازداشت می‌شوند برخوردهای شدید و خشونت‌آمیزی را تجربه میکنند.»
کیهان لندن در بخشی از گزارش خود به بازخوانی تقابل جمهوری اسلامی با کلیساهای خانگی پرداخته و نوشته علی خامنه‌ای، مهرماه سال ۱۳۸۹ کلیساهای خانگی را «ابزارهای دشمنان جمهوری اسلامی جهت ضعیف کردن دین در جامعه» توصیف کرد؛ رسانه‌های مرتبط با سپاه و نهادهای امنیتی نیز کلیساهای خانگی را غیرقانونی و مرتبط با «موسسه های تبلیغی صهیونیستی مستقر در خارج از کشور» می‌دانند.
ناصری، نماینده جمهوری اسلامی ایران در واتیکان، نیز پیش‌تر و در ۲۴ شهریور ۱۳۹۰ آنچه را که “مسیحیت تبشیری” جمهوری اسلامی خطاب می کند را دارای «جنبه سیاسی» دانست و فعالیت مسیحیان تبشیری را خلاف سیاست رسمی و اعلام شده واتیکان نامید. با این حال واتیکان معتقد بر ضرورت در میان گذاشتن بشارت انجیل با عموم مردم دنیا است. در هر حال این نوع رویکرد فکری مسئولین جمهوری اسلامی نشان از نگرانی آنان از گسترش مسیحیت در جامعه ایران دارد.
حبس طولانی برای محکومان مسیحی
محمدحسن‌یوسف پورسیفی، زندانی سابق مسیحی و فعال حقوق بشر، به کیهان لندن گفته «مشکلی که عمده نوکیشان مسیحی در ایران با آن مواجه هستند دو مورد است. نظام جمهوری اسلامی، اقلیتی به عنوان مسیحیان نوکیشِ ایرانی را قبول ندارد. با وجود آنکه در اصل ۱۳ قانون اساسی ذکر شده است که مسیحیان در کنار مسلمانان از حقوق اجتماعی و همچون حقوق مذهبی برخورد هستند. به عقیده بنده عمده کسانی که به مسیحیت روی می‌آورند با توجه به اینکه هر فردی به نوعی در انتخاب دین و مذهب باید آزاد باشد نظام جمهوری اسلامی و بخصوص افراد رادیکال مذهبی آشفته شده و آن را نمی‌پذیریند و به طور طبیعی این موضوع آنان را به واکنش متقابل می‌کشاند. با وجود اینکه حکم ارتداد به دلیل فشار فعالین حقوق بشر و مجامع بین‌المللی به شکلی از اتهامات برداشته شده است اما محکومان مسیحی را به زندانهای طولانی‌مدت محکوم میکنند. مشکل دوم نیز مرتبط با آموزش مذهبی است. نوکیشان مسیحی از طریق شبکه‌های ماهواره‌ای و گاه نیز از طریق کلیساهای خانگی آموزش می‌بینند که این موضوع باعث شده در یادگیری مذهبی و حتی اعیاد مسیحیان محدود شوند.»
به گفته این نوکیش مسیحی «فشار بر نوکیشان مسیحی حتی در دوران گذراندن حبس نیز وجود دارد. زندانیان مسیحی از بسیاری حقوق برابر با دیگر زندانیان برخوردار نیستند و با تبعیض علیه آنها رفتار میشود. نوکیشان زندانی با اتهامات امنیتی همچون توهین به مقدسات، تبلیغ علیه نظام و تبانی علیه نظام بازداشت شده و در نتیجه به چند سال زندان محکوم می‌شوند.»
اتهامات امنیتی در پرونده نوکیشان
این فعال حقوق‌بشر همچنین گفته «در بسیاری از موارد نوکیشان مسیحی در اولین بازداشت با برخوردهای سیستم قضایی روبرو و به اتهامات امنیتی محکوم به حبس یا پرداخت جریمه می‌شوند و در این میان نیز کسانی که برای بار دوم بازداشت می‌شوند برخوردهای شدید و خشونت‌آمیزی را تجربه میکنند.»
کیهان لندن در بخشی از گزارش خود به بازخوانی تقابل جمهوری اسلامی با کلیساهای خانگی پرداخته و نوشته علی خامنه‌ای، مهرماه سال ۱۳۸۹ کلیساهای خانگی را «ابزارهای دشمنان جمهوری اسلامی جهت ضعیف کردن دین در جامعه» توصیف کرد؛ رسانه‌های مرتبط با سپاه و نهادهای امنیتی نیز کلیساهای خانگی را غیرقانونی و مرتبط با «موسسه های تبلیغی صهیونیستی مستقر در خارج از کشور» می‌دانند.
ناصری، نماینده جمهوری اسلامی ایران در واتیکان، نیز پیش‌تر و در ۲۴ شهریور ۱۳۹۰ آنچه را که “مسیحیت تبشیری” جمهوری اسلامی خطاب می کند را دارای «جنبه سیاسی» دانست و فعالیت مسیحیان تبشیری را خلاف سیاست رسمی و اعلام شده واتیکان نامید. با این حال واتیکان معتقد بر ضرورت در میان گذاشتن بشارت انجیل با عموم مردم دنیا است. در هر حال این نوع رویکرد فکری مسئولین جمهوری اسلامی نشان از نگرانی آنان از گسترش مسیحیت در جامعه ایران دارد.
